නැටුම් සාදය
( Le Moulin de la Galetten)
Pierre-Auguste Renoir, Le Moulin de la Galette,,1876, Oil Paint, Musée d'Orsay, Paris
මෙම අපූර්ව ධාරණාවාදී සිතුවම බිහි වූයේ 19 වෙනි ශත වර්ෂය අවසාන භාගයේ දී චිත්ර කලාව තුළ යථාර්ථවාදය ජය ගැනීමේ ප්රතිඵලයක් වශයෙනි. එය සාහිත්ය කලා ක්ෂේත්රය තුළ ද යථාර්ථවාදී නව කථාව හා කෙටි කථාව ශීඝ්ර දියුණුවක් ලබා ගත් අවධියක් විය.
ශාස්ත්රාලයීය චිත්ර කලාව හෙවත් එවකට පැවති නිල කලාව තුළ චිත්ර කලාව වැටී තිබුණු දුර්දශාව පරාජය කළ ධාරණාවාදියෝ නව කලාත්මක ශක්තීන්ගෙන් එය පණගැන් වූහ. ග්රීක, රෝම හා පුනරුද කලාව අනුකරණය කළ බමුණුකුල සිත්තරුන් විසින් චිත්රයක් ඇඳීම ආරම්භ කරන ලද්දේ චිත්රයේ සැකැස්ම හා රූපයන්ගේ දිග පළල පිළිබඳ පූර්ව සූදානමකින් පසු ය. ධාරණාවාදියාගේ කලාත්මක ක්රියාව ඊට සහමුලින් ම පටහැනි එකකි. ඔවුන්ගේ එකම අරමුණ වූයේ ලෝකය ඇසට දිස්වන අයුරින්ම සිතුවම් කිරීමයි.
සිතන පතන චිත්ර ශිල්පි පරපුරක් වූ ධාරණාවාදීන් විනිවිද දුටු පරිදි ඇසට පෙනෙන ලෝකය ඒ අයුරින්ම සිතුවමට නැඟීම චිත්ර කලාවේ නව මූලෝපාය විය. ශාස්ත්රාලයීය කලාවේ බලය බිඳ දමා ඒ තුළ පැළපදියම් වී තිබුණු රදල හා ආගමික සම්ප්රදායන් අතු ගා දැමීමටත්, ශීඝ්ර ඉදිරි ගමනක යෙදී සිටි විද්යාත්මක ලෝක දෘෂ්ටියට චිත්ර කලාව තුළ ඉඩ සලසා දීමටත් ඊට හැකි විය. යථාර්ථය වූ කලී මා විසින් නිරීක්ෂණය කරනු ලබන වස්තුවකි යන නිගමනය ඔස්සේ චිත්ර කලාව විසින් දිනා ගන්නා ලද ප්රධාන ප්රතිලාභය වූයේ ඒ තුළ වූ අධිභෞතික සංකල්පනය පරාජය කිරීම යි. මෙය චිත්ර කලාව තුළ නොකඩවා සිදු වූ අරගලයකි. 'මට තටු ඇති සුර දූතයකු පෙන්වනු. එවිට මම ඒ සුරදූතයා සිතුවම් කරමි' යි කුබේ වරක් පැවසීය. පුනරුද යුගය තුළ පවා මේ සවිඥානකත්වය මතු වී තිබුණු අතර ඇතැම් චිත්ර ශිල්පීන් සුර දූතයින් සිතුවම් කළේ කුඩා දරුවන්ට හෝ යෞවනයන්ට කෘත්රිම අත්තටු සවි කළ පසු පමණි.
යථාර්ථය වූ කලී මාගේ නිරීක්ෂණය යි යන නිගමනය ද්රව්ය වාදයට නොව යථානුභුති වාදයට (positivism) අයත් වේ. යථෝක්ත සාද චිත්රය ද ධාරණාවාදයට අයත් වේ. රෙනු ආ විසින් එය තුන්වෙනි ධාරණාවාදී ප්රදර්ශනයට ඇතුළත් කර තිබිණි. මෙම සිත්තම 19 වෙනි ශතවර්ෂයේ දී අඳින ලද සිත්තම් අතරින් ශ්රේෂ්ඨතම නිර්මාණයක් ලෙස සැලැකේ.
ධාරණ වාදයේ වස්තුවිෂයන් වලට ඇතුළත් වූයේ සූර්යාලෝකය හා එහි බලපෑම පැතිරුණු ස්වභාව ධර්මය පමණක් නොවේ. ඇසට ගෝචරවන සීමාව තුළ පවතින බොහෝ දේවල් ඊට ඇතුළත් විය.
වර්ණය විෂයෙහි ඔවුහු විප්ලවීය ආකල්පයක් දැරූහ. පැරැණි චිත්ර ශිල්පියෝ වෙනත් වර්ණ මත අතුරන ලද කළු වර්ණ භාවිතා කරමින් රූපයන්ගේ ත්රිමාණ භාවය හා ඝන තුනී ස්ථාන පිළිබිඹු කළෝය. මෙසේ අමිශ්ර නැවුම් වර්ණ භාවිතා කරන ලද බැවින් දේදුනුරූපී වර්ණාවලියකින් චිත්ර කලාව පුනර්ජී වනයට පත් කරන්නට ඔවුන්ට හැකි විය. චිත්ර කලාව සුන්දර කලාවක් බවට පත් වූයේ රණාවාදයට පසුවය යන්න ජනප්රිය ප්රකාශනයකි. පුනරුද යුගයේ සිට ම චිත්ර ශිල්පීන් පුරුදුව සිටියේ චිත්රය ඇඳීමට පෙර කැන්වසය මත දුඹුරු හෝ වෙනත් අඳුරු පැහැති යට පින්තාරුවක් (under painting) කිරීමට ය. මීට හාත්පසින් වෙනස් උපක්රමයක් අනුගමනය කළ ධාරණාවාදියෝ චිත්රයේ ප්රභාව වඩනු පිණිස සුදු පැහැති යටිපින්තාරුවක් යෙදූහ. ධාරණාවාදී චිත්රණයේ තවත් සුවිශේෂතා රාශියක් විය. එළිමහනේ චිත්ර ඇඳීම සිදු කළ ඔවුහු ස්වාභාවික ආලෝකය තුළ වේගයෙන් වෙනස්වන වර්ණයන්ගේ ප්රභාව නිරූපණය කරනු පිණිස වේගයෙන් ඇන්දෝය.
Pierre-Auguste Renoir, Le Moulin de la Galette (Detail),1876, Oil Paint, Musée d'Orsay, Paris.
මෙවැනි කලාත්මක භාවිතයක් සඳහා ඉඩ සලසන ලද්දේ කාර්මික විප්ලවය විසින් බව අපට අමතක කළ නොහැකි ය. ඕනෑම තැනකට රැගෙන ගිය හැකි සැහැල්ලු, නොබිඳෙන සුළු වර්ණ ටියුබ් මෙකල නිෂ්පාදනය විය. කෘත්රිම වර්ණ නිෂ්පාදනය පටන් ගැනීම නිසා ඉතා දීප්තිමත් වර්ණ පවා අධික වියදමකින් තොරව ලබා ගත හැකි විය. එළිමහන් චිත්රණය හා සංචාරක චිත්රණය පහසු කළ නව නිෂ්පාදන නිසා නව කලාත්මක භාවිතාවක නිරත වීමට කලාකරුවෝ සමත් වූහ.